รุ่น 15 กับวัฒนธรรมที่สาบสูญ (โดย--กฤช วรรณชาลี)

[kuprii]

"ปธ.พูดรปธ.จะร้องไห้ น้องรุ่น15จะมีชีวิตม.ปลายอย่างไร้ความสุขที่รุ่นพี่มีกระนั้นหรือ"
นี่คือข้อความที่ได้เอาขึ้นไว้บนหัวเอ็ม หลายคนที่ถามถึงความหมายของมัน แม้ว่าจะต้องมาแปลไทยเป็นไทยก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้ตอบไป
ไม่ใช่เพราะไม่อยากตอบ แต่เป็นเพราะไม่กล้าตอบมากกว่า
ข้อความนี้มีที่มา ไม่ใช่ข้อความลอยๆที่คิดขึ้นมาปั่นสังคมเท่านั้น แต่เป็นข้อความที่ออกมาจากความรู้สึกข้างใน ในฐานะที่เป็นรุ่นพี่คนหนึ่ง และเป็นคนหนึ่งที่อยากให้ความรักแก่สถาบัน
รุ่น 13 ใครก็ว่าเป็นรุ่นที่สร้างประวัติศาสตร์ของตัวเอง เป็นตำนานในการวางรากฐานความมั่นคงให้แก่วัฒนธรรมของนวมินทร์ เตรียมพัฒน์ แต่จะมีใครซักกี่คนที่รู้ว่า ตำนานนั้นจะสิ้นสุดลงเพียงแค่ความท้อใจและการปิดกั้นของครู ผู้ซึ่งอยู่สูงกว่า มันเป็นเรื่องน่าเศร้า ใครที่ได้ยินเป็นต้องร้องไห้ ใครที่คิดถึงมันเป็นต้องเศร้าใจ แต่ทำไมไม่มีใครคิดจะสนองตอบต่อเจตนารมณ์ บางครั้งความคิดด้านมืด (หายนะ) ก็ผุดขึ้นมา อยู่ไปก็แค่นั้น ทำไปก็ไม่มีใครเห็น คิดไปก็โดนด่าเปล่า ขืนเผยอเข้าไป ก็มีแต่โดนรุมต่อว่า ถึงกระนั้น วีรบุรุษในใจของผู้คนก็ยังต้องฝ่าฟันไปเพื่อให้ได้บรรลุสิ่งเขาต้องตั้งเป้าหมายไว้
คำถามยอดฮิต ที่แม้แค่ประธานเจี๊ยบยังตอบไม่ค่อยจะได้ (แต่ก็พอตอบได้นะ ลองไปถามดู) : ทำไมรุ่น 13 ถึงได้เป็นตำนานของนวมินทร์ เตรียมพัฒน์ (หรือไม่ก็ทำไมถึงทำงานเก่งจนคนติดตาม)
คำตอบ : ยังไม่มีใครคิด (อ้าว ทำไมอะ) เพราะยังไม่มีการคิดเพื่อตอบและยังไม่ผ่านมติในที่ประชุมว่าจะให้ตอบอย่างไร
แต่...เราเล่าประวัติให้ฟังได้...... รุ่น 13 เข้าเรียนที่สถาบันอันศักดิ์สิทธิ์นี้ ในแผ่นดินที่ปกครองโดยคณะกรรมการนักเรียนรุ่น 8 (ตอนนั้นรุ่น 8 อยู่ม. 6 และยังไม่มีนโยบายการสับเปลี่ยนแผ่นดิน) เมื่อเข้ามาครั้งแรกมาสมัคร มาสอบก็ปกติ แต่วันรายงานตัวซิ เด็กเก่งจะถูกนำมารวมกันแล้วบูมเป็นประเดิม คนร้อยคนยืนล้อมวงกอดคอ ภาพนั้นยังติดอยู่ในหัวสมอง เสียงร้องเพลงบูม เสียงกระทืบเท้าที่แรงสั่นหัวใจมาจนถึงตอนนี้มันยังดังก้องอยู่ในหู เพื่อนใหม่ที่อยู่ข้างกายให้สัมพันธ์ที่แปลกไปกว่าที่เคยเจอแม้จะได้รับจากคนเดียวกันก็ตาม นี่หรือคือการฉีดสีให้แก่คนให้ภักดี ความตื่นเต้นปะทุออกมาอย่างกั้นไว้ไม่ได้ ต่างคนต่างไม่มีใครรู้จักกัน แต่กลับต้องมารู้จักกันในเสี้ยววินาที (เพราะพี่ต้นบังคับให้จำชื่อเพื่อนข้างๆ ให้ได้อะแหละ บุญแท้) ถึงจะเพิ่งรู้จัก แต่ก็รู้สึกดี ไม่รู้ทำไม ไม่สามารถเอ่ยได้ แต่รู้สึกได้
วัฒนธรรมเก่าๆที่ได้เห็นคือการใช้รุ่นพี่เข้าหารุ่นน้อง สร้างความรักให้ สร้างประสบการณ์ให้ สร้างความไว้ใจให้ แม้จะเป็นช่วงเวลาเล็กน้อยที่ได้รับก็ตาม
ไม่นานวันเรียนปรับพื้นฐานก็มาถึง ความตื่นเต้นที่ทำอะไรไม่ถูกโผล่ขึ้นมาเฉยๆ ไม่ร้ว่าเพื่อนใหม่จะเป็นยังไง จะมีใครน่ารักมั้ย จะมีคนขาวๆ กี่คน (สุดท้ายมาเห็นก็มีเยอะ แต่ที่เรียนปรับพื้นฐานด้วยกันมีน้อยมาก เพราะไปถูกใจคนห้องข้างที่รู้จักกันตอนเปิดเทอมแล้ว ใครคิดเอง) จะมีเพื่อนสนิทซักกี่คน (สรุปว่าปีแรกมีเพิ่มแค่คนเดียว) ตอนเรียนก็ไม่เท่าไหร่ เพราะเนื้อหามันง่ายมากๆ แต่ที่ยากคือ การโงหัวมามองเพื่อนๆ ผู้หญิงในห้องนั่นแหละ เพราะกลัวโน่นกลัวนี่ กลัวเขารู้บ้าง (ทั้งที่เขาก็รู้อะ) กลัวเขาจะไม่คุยบ้าง (รู้จักกันหรือเปล่าไม่รู้) กลัวเขาเกลียดบ้าง (หื่นงั้นคงชอบอะ) จนถึงกับกลัวว่าจะไม่มีคนที่ไม่เกลียดเลย (คิดมากกลากกินหัวเลย) แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ แต่ที่เป็นตัวหลักไม่ใช่จะสื่อถึงช่วงนั้น แต่ในตอนนั้นมันมีวัฒนธรรมอย่างหนึ่ง หลังจากที่นักเรียนใหม่เรียนปรับพื้นฐานแล้วในแต่ละวัน รุ่นพี่จะขึ้นไปรับถึงหน้าห้องเรียน (ห่วงจัด) แล้วพาน้องๆลงมาที่ใต้หอประชุม เพื่อฝึกร้องเพลงโรงเรียนให้ได้ แต่ม.4 ไม่รู้เขาไปอยู่ตรงไหน เพราะเขาแยกออกไป (ถ้าเอามาร้องอีกก็เบื่อตายเลย) พอหัดร้องเพลงสดุดีมหาราชินี กับเพลงมาร์ชนวมินทร์ (เพลงหากิน)ได้แล้ว พี่เขาจะพาเล่น แต่จำได้ว่าตอนแรกๆ จะมีการแนะนำผอ.กับรองให้เด็กๆ ได้รู้จักกัน (รวมถึงประธานด้วย) ตอนที่พี่รุ่น 8 พาน้องเล่นนั้น ความสนุกมันมากับความรักรุ่นพี่ ใครที่ไม่เคยจะไม่รู้จัก และไม่มีวันรู้จัก (ครูหลายคนเป็นแบบนี้) ตอนนั้นทั้งรุ่น ไม่มีใครไม่รู้จักพี่ตั้ม ไม่มีใครไม่รู้จักพี่ต้น เพราะพี่แกพูดไมค์ทุกวัน แต่ไม่นานก็รู้จักรุ่นพี่กันเกือบทั้งคณะ น่าปลื้มมาก พี่เขาปลุกความศรัทธาได้จริงๆ เขาทำให้เราเชื่อใจว่า รุ่นพี่จะทำให้เราไม่เบื่อ ไม่ท้อ และไม่เกลียด
แล้ววันเรียนปรับพื้นฐานก็ผ่านไป บางคนเริ่มเบื่อหน้ากันบ้างแล้ว (เพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลก็ต้องมีบ้างหละ) แต่ก็ต้องทน เลขที่ก็ใกล้กันอีก จุดเด่นของทั้งหมดในช่วงเวลาก่อนเปิดเทอม มันอยู่ตรงนี้ ครูอาจารย์นัดเด็กมาปฐมนิเทศ หลังจากเรียนปรับพื้นฐานจบ 3 วัน 2 คืน ย้ำ !! 3 วัน 2 คืน เอาให้หนักๆ ให้คนรุ่นอื่นมันอิจฉา (ตอนหลังมีเรื่องให้อิจฉากว่าอีก เชื่อมั้ย) ปฐมนิเทศ รายงานตัวแต่เช้า เข้าแถว เข้าพิธีพราหมณ์ (น่าจะชำนาญการพิเศษ) ไหว้พ่อแม่ ไหว้ครูอาจารย์ รุ่นพี่แจกสายสิญจ์ให้ผูกกันเอง (เหมือนให้รับขวัญแก่กันเลยจริงๆ ) แล้วพี่ก็พาไปลอดซุ้ม (ลืมไปว่าพิธีตอนนั้นจัดบนหอประชุม ซึ่งไม่ได้ถูกปล่อยให้ทิ้งร้างอย่างทุกวันนี้) ห้องอื่นลอดซุ้มหมด แต่ห้อง1/8 โดนจับออก (เอะ! ทำไม) วันนั้นเป็นเกียรติที่พี่แจ๋ว รุ่น 6 (คนนี้เป็นตำนาน ทำกีฬาสี ครูอาจารย์แทบไม่ได้แตะ) กับเพื่อนคู่ขาที่สนิทกัน ตัวอ้วนเห็นแล้วก็จำได้ หาช่วยรุ่น 8 รับน้อง เขาดึง 1/8 ออก (อาจเป็นเพราะ 1/8 มีลูกครูเยอะถึง 4 คน และเป็นห้องสุดท้ายของระดับ อีกทั้ง ม.4 ก็ลอดไปหมดแล้ว) พี่แจ๋วสั่งให้หลับตา แล้วให้จูงมือกันเดินตามเขาไป ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวนั่งคุกเข่าก้มลงอยู่กลางสนามหญ้าแล้ว พี่แจ๋วสั่งให้ว่าตามที่เขาพูด คำพูดเหล่านั้นยังติดอยู่ในหู แต่อาจจะเพี้ยนไปเยอะ "ข้าแต่พระเจ้า ที่สิงสถิติ ในโรงเรียนนวมินทราชินูทิศ เตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ข้าพเจ้า ขอให้ตนเองมีความสุข เพื่อนๆมีความสุข ครูมีความสุข" หรืออะไรซักอย่าง เชื่อว่ากลับไปถามแกก็จำไม่ได้แล้ว เมื่อเสร็จแล้วถึงจะไปทำธุระจ่ายเงิน อะไรก็ว่าไป
ปฐมนิเทศปีนั้นอย่างที่ว่าไปแล้วว่าค้างคืนถึง 2 คืน และมารู้ทีหลังว่าเป็นค่ายพุทธบุตร พระเป็นวิทยากร ขนลุกซู่เลย เพราะเคยไปเจอพระวัดไตรสามัคคีมา โหดมาเสียจนกลัวพระไปเลย ทำใจไม่ได้ อบรมตอนนั้น ผู้ชายนอนบนหอประชุม ผู้หญิงน่าสงสารต้องเดินขึ้นไปถึงชั้นเจ็ดตึก 2 แถมตอนนั้นยังเป็นห้องที่ยังไม่ได้ปรับปรุงให้ดีขึ้นอย่างทุกวันนี้ คิดแล้วน่าจะไปนอนกอดปลอบใจ (อันนี้เรียกหื่นและ) ผู้ชายสบายหน่อย อบรมก็อยู่ที่หอประชุม น้ำก็อาบตรงอาบหลังตึก 2 กินข้าวก็กินกับเพื่อน เห็นหน้ากันแล้วมีความสุข ตอนนอนกว่าจะนอนหลับต้องคุยกันก่อนซักล้านเรื่อง จนหมดแล้วถึงจะหลับลง (ไม่รวมแกล้งกันนอกรอบ) ม.1เราอยู่โรงเรียน แต่ม.4 ที่เขาไปวัดข้างนอกจขะเป็นยังไงก็ไม่รู้ แต่เห็นว่าเอาธงไปด้วย เจอศึกชิงธงแน่ๆ (โชคดีนะพี่นะ) แต่ก็ดีใจที่ค่ายม.1 ไม่มีความโหดเลยแม้แต่นิดเดียวกลับสนุกมากๆ ด้วยซ้ำ คงวามกลัวพระเลยหายไปหมดเลย มีความสุข ตอนนั้นความผูกพันก็เกิดขึ้น (ตามเคยไม่ลองเองไม่รู้) รู้สึกรักเพื่อน รักโรงเรียน รักพี่ รักครู ถึงจะไม่มีเท่าตอนนี้ก็เถอะ แต่ก็เริ่มเกิด ยังดีกว่าไม่เกิดเลย จริงมั้ย ?

ลองมองย้อนไปดูรุ่นพี่ซักหน่อยดีกว่ามั้ย วันหนึ่งไม่รู้คิดยังไง ไปรื้อแฟ้มที่ห้องปกครอง ก็เจอเข้าเล่มนึง เป็นแฟ้มเพื่อนำเสนอในการประเมินโรงเรียนพระราชทานของปี 38 นานอยู่นะ ก็ลองเปิดดู ทีแรกนึกว่าจะไม่มีอะไร แต่แล้วก็เจอเรื่องช็อคโลก พระเจ้า! เป็นไปไม่ได้ (มึงอ่านก่อน แล้วค่อยมาเอาะๆแอะๆ ก็ได้) เป็นเอกสารที่รวบรวมเกี่ยวกับค่ายปฐมนิเทศ ปี 2543 (เชื่อมันและ) น่าอิจฉามาก เขาไปเข้าค่าย 3 วัน 2 คืน ที่ค่ายหัตถวุฒิ ย้ำ!!(เยอะจริงๆ) 3 วัน 2 คืน ที่ค่ายหัตถวุฒิ ย้ำ!! 3 วัน 2 คืน ที่ค่ายหัตถวุฒิ (สงสัยแค้นจริง) ย้ำ!!(พอแล้วห่า) พอก็ได้ ชิๆ เชอะๆ แบร่ๆ เห็นกับตาเลย คำสั่ง กำหนดการ ถูกเขียนไว้อย่างรอบคอบ ครูอาจารย์เป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มีพี่เลี้ยงเป็นรุ่นพี่ ม.6 เป็นคนดูแลน้องตลอด ไม่ว่าน้องจะทำอะไร พี่ต้องคอยดูแล มีแม้กระทั่งสอนเขียนโครงการให้เด็กม.4 มีนำเสนอด้วย พระเจ้าน่าทำมากๆ และที่น่าทึ่ง คือ หลังจากเสร็จค่าย เขาไปน้ำตกกัน ตายแล้ว น้ำตก ให้ตายชาตินี้ นวมินทร์รุ่นต่อไป ก็หมดสิทธิ์ พันเปอร์เซ็นต์ เปิดดูไปอมยิ้มไป เพราะเห็นรูป อ.อรุณม่อเด็ก เห็นแล้วน่ารัก รุ่นพี่เขาดูมีความสุข ย้อนกลับมามองตัวเอง อยู่ในโรงเรียน ไม่ได้เล่น ครูไม่ได้อยู่ใกล้ชิด น่าอิจฉารุ่นพี่จนน้ำตาไหล ทำไมเราก็เกิดมาเหมือนเขา แต่ทำไมไม่มีโอกาสอย่างเขา (2 มาตรฐานนี่ฝ่า) ตอนนี้คิดถึงทีไรน้ำตามันคลอทุกที ปีสุดท้ายแล้วแต่ก็ยังไม่เท่ารุ่นพี่อยู่ดีอะแหละ

เราเห็นรุ่นเก่าไปแล้ว อันนี้แค่ปฐมนิเทศนะ อย่างอื่นยังมีอีกเยอะ ต้องรวบรวมอีกเป็นชาติกว่าจะครบ เยอะจริงๆ

กลับมาถึงรุ่น 15
คำถาม : ทำไมรุ่น 13 ถึงต้องใส่ใจกับรุ่น 15 นักหนา
คำตอบ : เพราะเด็กรุ่น 15 น่ารัก เพราะแฟนเก่าอยู่รุ่น 15 (ไอ้ฉิบหาย เรื่องส่วนตัวแล้วห่า)
ที่จริงคำตอบก็คือ รุ่น 15 เป็นรุ่นแรกที่ไม่มีโอกาสได้ความประทับใจอย่างรุ่นพี่เลย เนื่องจากวัฒนธรรมในช่วงปฐมนิเทศหมดลงหลังจากรุ่น14 รุ่น15ไม่เจอค่ายอีก แต่กลับเป็นปฐมนิเทศ 3 วันไม่ค้างคืนแทน เป็นวัฒนธรรมอุบาทว์ที่เริ่มเข้ามาอย่างไม่มีใครล่วงรู้ถึงสาเหตุ (ที่จริงรู้ แต่ไม่พูดกันเองอะแหละ) สมัยที่รุ่น 15 เข้ามานั้นเชื่อว่าเป็นสมัยคณะกรรมการนักเรียนรุ่น 10 ซึ่งจะไม่พูดถึง แต่รู้ว่าไม่มีอะไรเด่นหรือสำคัญแต่อย่างใดในประเด็นนี้ แต่ที่สำคัญคือ วัฒนธรรมเก่าๆเริ่มหายไปในช่วงนี้เอง รุ่นพี่ไม่รู้จักรุ่นน้อง รุ่นน้องไม่เคารพรุ่นพี่ ค่ายไม่มีทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นมีน้อยมากถึงน้อยที่สุด น้อยกว่าที่เคยมีในรุ่นใดๆ ความรัก และศรัทธา เริ่มหายไป ไม่มีใครในรุ่น 15 รู้ว่ารุ่นพี่เคยเจออะไรมา เคยทำอะไร เคยปฏิบัติอย่างไร และไม่รู้ว่ารุ่นพี่คิดกะเขาอย่างไร น่ากลัวที่สุดคือ เขาไม่เคยได้รับสิ่งดีๆ อย่างที่รุ่นพี่เคยได้เลย
ทำไม? ถ้าตัดเรื่องปฐมนิเทศออกไป มีอีกหลายอย่างที่รุ่น 15 เสียเปรียบ ถ้ารุ่นพี่ไปเล่าเรื่องค่ายลูกเสือให้ฟัง เชื่อว่าเป็นใครก็เสียดายชีวิตของตัวเองที่ไม่ได้มีโอกาส
เดิมนั้นที่เคยเจอโดยรุ่นที่ 13 ม.1 ม.2 ม.3 เข้าค่ายที่ค่ายนวภพ แน่นอนว่าที่เดียวกัน ม.1ยังออกข้างนอก รอบกองไฟก็อลังการ 3 ระดับชั้นเห็นกัน ทำแคมป์ไฟด้วยกัน น้องเห็นพี่ ชื่นชมพี่ พี่เป็น้องปลาบปลื้มที่น้องเก่งน้องทำได้ แต่ลองกลับมาคิด รุ่น15 เสียโอกาสมาก เท่าที่รู้มา รุ่น 15 ไม่เคยได้เข้าค่ายลูกเสือกับระดับไหนเลย ไม่เคยจริงๆ เหตุผลเพราะอะไร คนในรู้ดี แต่คนนอกอีกไม่นานก็จะรู้ แต่ไม่บอกนะ ต้องคิด ตอนนี้พิมพ์อย่างสงสารน้องมาก มากๆ แล้วจะต้องอยู่ที่โรงเรียนตอนปีแรก ปีที่ 2 ก็ไม่ได้ไปเข้าแคมป์ไฟกะใคร แต่ยังดีที่ออกข้างนอกมาหายใจบ้าง ปีที่ 3 นี่ซิ ใครที่เป็นคนคิดมันน่านัก คุณธรรมนี่อยากจัง เอาน้องไปอยู่กับทหาร มันก็ไม่ได้นอน เฮ้อ ไปเจอรด.ยังสนุกกว่าเลย ไม่เข้าใจกันเลยหรือไงน้า
ตอนนี้คิดว่ารุ่น15 เจออะไรมาเยอะมากเกินไปแล้ว น่าจะเอาอะไรดีๆให้ซะบ้าง เช่นให้นอนโรงเรียนซักคืน ให้รุ่นพี่ทำค่ายให้ ให้พี่ๆ ได้มีโอกาสนำเสนอประสบการณ์ ฝึกให้น้องทำงานให้เป็น ปลุกความรักและศรัทธาสถาบันขึ้นมา ในใจของน้องที่คิดได้ว่าเป็นน้องแท้ๆด้วยซ้ำ (รู้หรือไม่ รุ่น1 2 3 คุยกันยังกะอยู่บ้านเดียว พ่อแม่เดียวกันเลย อิจฉาโคตร ชอบพี่ป๊อกะพี่โน อะไรนะวันนั้น ..อ้ ป๊อ มึ..เป็นโฆษก : พี่ผมไม่เป็น : ไม่เอาต้องเป็นมึ.. : พี่ผมพูดไม่เก่ง : เฮ้ยไม่ได้ ก.สั่งมึงต้องทำ ก.ไม่รู้ จะให้มึ..เป็นโฆษก เฮ้ยกระดาษอยู่ไหน เขียนไปให้ป๊อเป็นเป็นโฆษก (พี่ผมขอโทษ แต่ผมชอบตอนนั้นจริงๆ พี่แน่มาก 555. 55*) ) หวังว่าเด็กๆ จะไม่คิดมากนะ ต่อๆๆ ทำไมไม่มีใครที่จะทำให้น้องซึ้งจนน้ำตาไหล แล้วพี่เดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้ ทำไมไม่มีใครคิดจะทำให้น้องเป็นคนหนึ่งที่จะเป็นหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์ที่รุ่นหลังๆจะได้จดจำ

วันนึงคิดขึ้นมาได้น่าจะทำอย่างที่พ่อบอกซะที (นานแล้วไปกินจิ้นจุ่มร้านแม่น้องแอ๋ม ร้านนี้ส้มตำฝีมือแม่เขาอร่อย ต้องแม่เขาตำด้วยนะคนอื่นตำแม่ผมไม่กิน พ่อบอกว่าน่าจะเอาวัฒนธรรมเก่าๆกลับมาก่อนที่มันจะหายไป) ก็มานั่งคิดกะเจี๊ยบ เห็นว่าน่าจะทำค่ายปฐมนิเทศเหมือนเมื่อก่อน แล้วก็ไปคุยกับรอง ปรากฏว่า ออกมาแล้วน้ำตาร่วง โดนค้านกลับมาอะดิ ฮือ... ทำไมหนอ ทั้งที่เมื่อก่อนทำได้ เรื่องเป็นอยู่ว่า รองกลัวเรื่องเงินมากที่สุด อันนี้ผมเข้าใจครับ เพราะผมก็กลัว แล้วมันมีปัญหาเรื่องที่นอน ที่อาบน้ำ เรื่องข้าว แล้วก็งบ อย่างน้อยที่แน่ๆ 2 คืน ไม่ได้และ เพราะต้องมาเงิน 500 ต่อหัว สูงมาก ก็เลยต้องมานั่งคิดกัน เขียนโครงการ แต่ต้องมาตันที่งบ ปิ๊กก็คิดไป น้องกรรมการรุ่นใหม่ก็คิด ปิง ป๊อปอาย ก็ช่วยกันคิด จนสุดท้ายเลยเอากำหนดการที่น้องเขาเขียนมาให้มาเป็นต้นร่างแล้วเอากิจกรรมของเราใส่ลงไป แล้วก็คำนวณงบ ยังไม่เสร็จก็เจอครูไชยพจน์ที่ปรึกษากรรมการนักเรียน ก็เข้าไปหาหน่อย อาจารย์ก็บอกว่าเป็นไปได้ยาก เพราะรองนูญเขากลัวงบแล้วอีกอย่างท่อน้ำมันตัน โอ้ ไม่รู้เรื่องเลย ท่อมันตัน ทำไมเพิ่งมาบอกเล่า เอาเถอะ ไปหาอ.ขลิต แกบอกว่า เป็นที่น้ำไหลไม่ทัน ไม่ใช่ท่อตัน ก็พอไปได้อะแหละ ตอนหลังได้ข้อมูลจากป้ามาลีว่าชั้น 4 ห้องน้ำท่อมันสูงกว่าพื้นต้องมีคนไปกวาด เราก็เตรียมแผนรับเอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องถังเรื่องอะไรก็ยืมวัดเอา ง่ายที่สุด (ตอนหลังปธ.บอกว่าอบต.ชูก็มี ก็คิดจะลองถามดูเหมือนกัน) ตอนนี้โครงการเพิ่งเสร็จพอดีเลยจะเล่าให้ฟัง ตั้งใจ เพราะตรงนี้แหละสำคัญ

โครงการเรียบร้อย รอแต่ปธ.เซ็นชื่อลงในบันทึกปะหน้าแล้วใส่สมุดเสนอเซ็นเท่านั้น แต่ก็มีปัญหาเกิด วันนี้ปธ.โทรมา จำไม่ได้จะถามเรื่องอะไร แต่รู้ว่าคุยถึงเรื่องมอบตัว แล้วก็คิดได้ว่าเขาเก็บเงินไปแล้ว พระเจ้า! ช็อคไปวูบนึง ลืมคิดไปเลยว่าเงินต้องเก็บ ถ้างบโรงเรียนไม่มี (ตามที่ครูสิรสาบอกเอาไว้) ตอนนี้จะเก็บก็วุ่นแล้วทำไงดี ปธ.บอกว่าพลาดแล้วโครงการนี้ เตรียมแผนใหม่ไว้เถอะ หมายความว่ายังไง ที่คิดมาทั้งหมดจะต้องเลิกหรือ ความหวังของเรา เรื่องของเด็กๆ ความเหนื่อยยากของปิ๊ก ไหนจะที่เพื่อนคนนี้ทุ่มเทให้มันอีก จะล่มไปเพราะเก็บเงินไม่ได้นี่หนะหรือ สวรรค์โปรดเถิด ทำไงดี น้ำตาเริ่มถูกกระตุ้นที่ต่อมอย่างร้ายแรง รุนแรงที่สุดเท่าที่เคยเจอ ถามไปอีก น่าจะไม่มีค่าปฐมนิเทศใช่มั้ย เขาก็ว่าแน่หละ ตอนนี้ก็คิดเอาแล้วกัน ปฐมนิเทศม.ละวันจะทำอะไรดี เลยบอกว่า แค่ไล่มันกลับบ้านก็หมดวันแล้ว ทั้งที่รู้แต่ก็ถาม ความแค้นเต็มอก ทำไมอะ ทำไมเราถึงได้ช้าอย่างนี้ เราทำอะไรอยู่ บ้าไปแล้วหรอ ทั้งที่รู้ ป่านนี้ปกครองคงส่งปฐมนิเทศ2วันไม่ค้างไปแล้ว ไม่ได้ ยอมไม่ได้ความผุดขึ้นมาเหมือนลาวาที่ปะทุขึ้น แล้วก็มาคิดวิธีแก้ ต้องไม่นั่งจมกับสิ่งที่เราคิด แต่เราต้องแก้ปัญหาที่มี นี่คือสิ่งที่ทำมาตลอดที่เป็นกรรมการนักเรียน เป็นรองประธาน บ้าที่สุด

คิดซิ ช่วยคิดที ถ้าค่ายเกิดขึ้นมา (งานนี้นักเรียนจัด) จะเป็นอย่างไร ถ้าค่ายนี้ไม่เกิดจะเป็นอย่างไร รุ่น 15 จะเป็นรุ่นแรกที่ไม่เคยได้ลิ้มรสวัฒนธรรมเดิมเลย เสียดายที่เกิดมาผิดเวลา ถ้าพวกเราเกิดเร็วกว่านี้ ซัก 10 ปี ก็คงดีกว่านี้ ดีกว่านี้มากๆ ตอนนี้อ่อนแรงอย่างมาก แสงแห่งความหวังริบหรี่ลงทุกที ครูอาจารย์ก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วย เพราะอะไร (ภาระ) ไม่อยากจะคิดต่อแล้ว ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ เราไม่เท่าไหร่เพราะเราเห็นมาแล้ว เราเจอมาแล้ว แต่น้องซิ รุ่น15 ไม่เคยได้อะไรดีๆ เลยด้วยซ้ำ สิ่งที่เราบอกไม่ได้ บอกไม่ถูกทำไมถึงจะทำให้รุ่นน้องเราได้มันไป ความรู้สึกของเราในตอนนั้นจะหยิบยื่นให้น้อง จะไม่มีโอกาสแล้วหรือ

คิดแล้วเศร้านะ วัฒนธรรมของนวมินทร์ เตรียมพัฒน์กำลังหายไป ไม่มีใครสานต่อ โทรมลงทุกวันๆ
มันน่าจริงๆ เลยแค่... ปธ.พูดรปธ.จะร้องไห้ น้องรุ่น15จะมีชีวิตม.ปลายอย่างไร้ความสุขที่รุ่นพี่มีกระนั้นหรือ
คิดแค่นี้ก็เครียดแล้ว

[???????]

ไม่เหนเล่าอะไรให้กุฟังเลย

พวกมืงนี่

!!

ส่วนเรื่องเว้บบอร์ด อยากทำให้มันเปนสังคม ออนไลน์ที่มันใหญกว่านี้อีกนิดนึงว่ะ

ขอเวลาคิดอีกแปบนึง แล้วจะหาแนวร่วมทำเว็บใหม่เลย

แล้วให้มันอยุ่ไปอีกซัก 10 ปี 55+

[kuprii]

ปรับปรุงดี กว่าอย่าเปลี่ยนใหม่เลย
คุยกะต้น(กฤษณะ)ไว้ว่าน่าจะให้ใครไปชุมนุมเรียกร้องให้รองมนูญยุบสภาปกครองบางนะ
555+

อิจฉาพวกโรงเรียนอื่น บางโรงเรียนบรรจุการทำปฐมนิเทศค้างคืนเป็นวาระแห่งชาติ(โรงเรียน)

[foxkilow]

แต่ถ้ารุ่น 15 ได้ ค้างคืน ผมก็ไม่ได้อยู่หรอก ออก พอดี^^ โรงเรียนนี้ สร้างอะไรหลายๆอย่าง
รวมถึง สร้างพวกเรา ทุกคน แต่

กลับมาถึงรุ่น 15
คำถาม : ทำไมรุ่น 13 ถึงต้องใส่ใจกับรุ่น 15 นักหนา
คำ ตอบ : เพราะเด็กรุ่น 15 น่ารัก เพราะแฟนเก่าอยู่รุ่น 15 (ไอ้ฉิบหาย เรื่องส่วนตัวแล้วห่า)

มันยังไงๆ อยุนะพี่*** แฟนเก่า? ... 55+ อันนี้ไม่เกี่ยวเลย

[kuprii]

ขอบคุณที่อ่านนะ แค่พี่เห็นว่ารุ่นน้องไม่มีโอกาสตอนม.ต้น แล้วก็คนที่ออกไปก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว เสียดายแทน

พี่ยังเขียนไม่หมดมีอะไรที่ไม่ตรงใจก็บอกน้า

[Rachal]

อ่ะโหย อ่านแล้ว รันทดใจ จริงๆ 555+

ผมก็ว่า เอาเป็นว่า พี่กอไผ่ คราวหลัง เอาเรื่องงาน ออกจากเรื่องส่วนตัวบ้างนะ ครับ เนาะนำ

ถึงมันจะเป็นปกติของพี่ก็เถอะ นะ

[kuprii]

โถปิงเอ้ย
อ่านให้มันรู้เรื่องหน่อยเถอะ
จำไว้ว่าเพื่อกำลังใจและศรัทธาอันสูงสุด 555. 55*

[Rachal]

หมดศรัทธา 555+

กำลังใจ + เรื่องส่วนตัวเนี้ยนะ-_- เรื่องของพี่หนะ ไปถามเด็ก ม.4รุ่น 14 มันก็รู้กันแทบทั้งรุ่นแหละ-_-

วู้ 555+

[kuprii]

ดูเขาพูด
น่านัก
อย่าดูถูกแนวคิดนี้เชียวน้า 555. 55*

[Rachal]

โหว จะทำอารายโผม เดี่ยวให้เครีย ก่ะแม่ ผมเอาใหม 555+

อ่ะล้อเล่นน้า หุหุ

แนวคิดของพี่ มันเป็นแนวคิด แบบใหนหว่า เอ้ อ่อ แนวคิดของท่านผู้นั้น ที่พี่นับถือ และเอามาใช้กับตัวเองนี้นา หึหึ

[Zhenguto]

เห้อๆ = = ร่ายยาวอีกแล้วสรุปเป็นมั้ยเนี้ยหะคุณท่านกอไผ่

ปลาหลด(ป.ล.). ไม่พ้นเอาเรื่องส่วนตัวมาโคจรซิโครไนซ์กะเรื่องงานอีกแร้วครับท่าน

[kuprii]

ท่านผู้นั้นนี่คือใครฟะ

แล้วปิง...ทำไมต้องเอาแม่มาขู่ด้วย แกล้งกันนี่หว่า ฮือ...ฟ้องน้องแน่ ปิงแกล้ง

เรียนท่านลูกมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ

เพราะว่าคนทำงานต้องมีกำลังใจจึงต้องเอาเรื่องพันธุ์นี้มาทำอะไรไซน์ๆ เอะ หรือไซน์ คอส แทน

ไม่เครียดบ้างหรอ แล้วอีกอย่างปลาหลดอะ อย่าเอามาให้ที่บอร์ด ได้มาแล้วเอาไปต้มและมาแจกกันกิน
จะได้ชวนเด็กๆมากันด้วยกัน (ผู้หญิงล้วนนะ 555. 55*) คิดแล้วน่าทำ เนาะ!!!

[Rachal]

เอาเข้าปาย

อย่าไปฟ้องน้องเลย พี่เอาตัวเองให้รอดก่อน เต๊อะ

555+

ท่านผู้นัน มี ชื่อนำหน้า ข.


ได้ข่าวว่า โดนน้อง (คนนั้น) โกรธ ด้วยนี้นา

ฮี่ๆ แล้ว สรุป ปรับพื้นฐานวันใหน ครับ?

อ่อ แล้วก็ ผมว่า พี่ ดึงสติ กลับมาเป็นผู้เป็นคนหน่อยก็ดี นะ

โต แล้ว - _ -

[Zhenguto]

หลังจากได้ข้อสรุปแล้วเตรียมเปิดโต๊ะถกปัญหาเจรจาหาทางออกกันได้เลย
เชิญท่านรองกระถาง ^^ ! เอ้ย % รองประธานกฤษ วรรณชาลี เดินหน้าประสานงานด้วย

[kuprii]

ป.เอ๋ยป.ปิง น้องพี่มีเยอะ ไม่รู้หรอ 555. 55*

แล้วอ.จารย์จูกัดพี่ไม่ได้เอาของเขามานะ พี่เอาคิดจะเอาของอ.แจ็คมาอะ

เรียนวิทยาเขต(มหาลัยลูก)มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ที่รัก
ชื่อผมผิด น่าที่สุด ช.ช้างครับพี่น้องช.ช้าง ไม่ใช่ษ.ฤๅษีพระเจ้า ฮือๆๆๆ ชื่อฉัน

ตอนนี้ไม่รอข้อสรุปแล้วครับพี่น้อง นานจัด ต้องเปิดโต๊ะเจรจา ถ้าไม่ได้ต้องตั้งค่ายใหม่เลย ถ้าไม่ได้ต้องปลุกระดมพี่น้องนวมินทร์ เพื่อแสดงพลังเรียกร้องให้รองมนูญยุบสภา(ปกครอง)

ของเชิญทุกท่านร่วมแสดงความคิดเห็นปฐมนิเทศปีนี้และปีหน้าหรือปีไหนก็ได้ เอามาเถอะ

[Rachal]

ไปกันใหญ่แล้ว กระทู้นี้

ปลุกระดมนักเรียน (บ้าไปและ)

คิดใน ระดับ ความเป็นจริงครับพี่ ยุบสภา(ปกครอง) ไม่ใช่ทางออก

มันต้อง เข้าไปเจรจา สิครับ ไม่ใช่อะไรๆ ก็ให้ ยุบสภาๆ บ้าแป่ว- -


นี้ หรือ ที่ พี่กอไผ่ คิด ยุบสภา - - (ไม่ใช่เสื้อแดง นะ ) ท่าเป็นไปได้ให้ เวลา รอง เขา 15 วัน สิ 555+

[Zhenguto]

ขออภัยข้าน้อยนั้นติดใช้ ษ มากกว่า ช

ขอให้ตอนนี้รวบรวมองค์ประชุมให้พร้อมหน้าแล้วหาแนวร่วมโดยด่วนครับ

[…RicHGraND~]

ถ้าจะยางขนาดนี้ละก็

เหอๆ

- -*

[iamnawa]

เอ่อ!!!ยาวไปมั๊ย คราวหน้าขอสรุปนะ


(ท่าทางจะเก็บกด)



เอาเป็นว่าสู้สู้นะพี่ ^^v

[kuprii]

จะแย่แล้วเวลาก็แทบจะไม่มีเวลาก็โดนกำหนดแค่28-29เลื่อนก็ไม่ได้ขยายก็ไม่ได้ เพราะแจ้งผู้ปกครองไปแล้ว
ท้อที่สุด ถ้าครูอาจารย์ไม่ช่วยมีหวังล่มแน่ๆ น่ามั้ยนี่ ทำท่าจะไม่ค้างถ่ายเดียว สงสารเด็กที่สุด จะไม่มีรุ่นพี่ให้รัก จะไม่มีโรงเรียนให้คิดถึง รุ่น15หวังกันไว้จะเป็นรุ่นที่ดีพอกะรุ่น13จะต้องมาเจอเรื่องร้ายแรงจากรุ่นของตัวเอง
น่าเศร้า

[iamnawa]

ท่านพี่สู้เค้า



ท้อได้แต่อย่าถอยเน้อ

[kuprii]

ตอนนี้ปรับพื้นฐานแล้ว
การอยู่ค่ายค้างคืนไม่อยู่ในสายตาของใครอีกต่อไป และคงจะไม่มีใครทำอีกแล้ว ตลอดกาลนั่นเอง
แต่ก็แหละ แม้ว่าจะเสียไปอย่างก็ได้มาอีกอย่าง ไม่ได้ค่ายค้างคืน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรมา เป็นว่ามีเวลา 1 ชม. ที่ล้ำค่าสำหรับปฐมนิเทศหลังเรียนปรับพื้นฐาน วัฒนธรรมเริ่มจะค่อยๆกลับมาพร้อมๆไปกับระยะของยอดแม่ทัพที่เหลือเวลาค่อยๆน้อยลงเรื่อยๆ ถือเสียว่าเป็นการทิ้งทวนเพื่อความจำเริญหละ

ส่วนใครที่จะทำอะไรก็ทำซะนะ ไม่ได้เป็นม.ปลายทุกวันนะจะบอกให้ เป็นแค่3ปีเท่านั้นแหละ ถ้าจะกลัวคนหละเลิกคิด งานมีให้ทำ ไม่ได้ให้มาตีกัน เข้าใจนะ ก็แหละ ใครก็ช่างจะมาทำก็รีบๆมาซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะโดนด่าหนักกว่านี้ถ้ามาปฐมนิเทศวันที่28วันเดียวนะบอกไว้ก่อน 555. 55*

ถ้าไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไรให้บอกว่า เพื่อโกคูรยอ

[Rachal]

ตั้งแต่ไปคุมมานะครับ ขอรายงานผลหน่อยเน้อ^ ^

น้องม.1 พี่ยังไม่ได้คุมหลายห้อง ก็อย่าว่ากัน ท่าเห็นพี่ใจดีๆ ก็ทักได้ 555+

การเดินแถว ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร ระเบียบวินัยก็พอใช้ การพูดจากับรุ่นพี่ พอใช้ ความตั้งใจเรียน จากการเดิน ตรวจดู ให้ดีเลิศ

น้องๆคิดยังไงกับพวกรุ่นพี่ที่ไปคุมพี่ก็ไม่รู้นะ น้องอาจไม่พอใจ แต่ ทำไมพี่ต้องเหนื่อยไป ดูแลน้องๆหละครับ ? ก็อยากให้น้อง มีระเบียบไง

ส่วนน้อง ม.4 จากการ คุมแล้ว มีบางคน ไม่ให้ความร่วมมือกับ ทาง คณะ ครับ บทลงโทษ จะส่งให้ทางพวกพี่ๆ ม.6 จัดการ

มีน้องหลายคน แสดงท่าทีไม่พอใจ ก็เข้าใจอ่ะนะ ครูปล่อยช้า ก็หิวข้าว

แต่พี่อยากให้น้อง ม.4 ให้ น้อง ม.1 ลงไปก่อนได้ใหม เวลาลงบันได ก็ลงด้านเดียวท่าไม่อยากโดนซ่อม อ่ะนะ 555+

นักเรียนหญิง ม.4 ยังไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าที่ควร
นักเรียนชาย ม.4 ยังไม่ค่อยให้ความเคารพ ซักเท่าไหร เด็กเก่าเด็กใหม่ พี่ว่า เป็นน้องก็ เคารพ พี่ซะมั้ง เต๊อะ=_=

น้องๆหลายคนอาจไม่พอใจ ไม่ชอบกับ การจัดระบบแบบนี้ แต่มันได้ที่ตัวน้องเอง ไม่มีใครได้หรอกครับ

การที่พี่ต้องมาคอย ยืนดูแล น้องๆเนี้ย ถามว่าใครได้? พี่จะมายืนให้มัน เหนื่อยทำไม ตึก 7 ชั้นพี่จะเดินขึ้นไป คุมทำไม ท่าไม่รักน้องจริง

ก็เพราะรักน้อง ไงครับ พวกพี่ถึงต้องทำ

[Zhenguto]

เดวว่างๆจะไปเอาเครื่องปริ๊นกลับบ้าน 5555 = =

[kuprii]

คณะกรรมการ(จับกัง)ท่านใดจะเอาของกลับบ้านวันที่29มีเวลาครึ่งวันนะครับ
ใครที่สามารถติดต่อกฤษณะได้ ขอให้บอกด้วยว่าตอนนี้ขาดคนตีและจูนกลอง ให้มาด้วยครับ ก่อนวันที่28นะครับพี่น้อง
สำหรับคนที่ยังเคืองกับคนร่วมงานอยู่เลิกได้แล้วนะครับ เพราะว่า มีอย่างอื่นทำอีกเยอะ
สำหรับวันที่30 เมษายนนี้ โรงเรียนสตรีสมุทรปราการมีการจัดกิจกรรมปฐมนิเทศม.4เป็นวันสุดท้าย ใครที่สนใจจะไปเยี่ยมชมเชิญติดต่อได้ ที่กล้ามาคุยเพราะประธานที่สตรีสมุทรปราการเขาชวนครับพี่น้อง...
และสำหรับคนที่หยิ่งผยอง เอาแต่ความคิดตัวเองตอนทำงาน ใครค้านไม่ได้ ติงไม่ได้ ให้สำเหนียกตัวเองได้แล้วนะครับว่าตัวเองจะโดนเด้ง 555. 55*
สำหรับเด็กๆหรือพี่ที่อยากทำงานแต่ไม่มีตำแหน่งของให้ทำเพื่อมวลชนต่อไปเถอะนะครับพี่น้อง เนื่องจากหลังจากนี้จะมีคนทำงานน้อยลงนะครับ